Ale Meksyk!

Kiedy masz 15 lat marzenia dzielą się na dwie kategorie - niewykonalne oraz zbyt niewykonalne, żeby w ogóle nazywać je marzeniami. Jednak, jeśli tak jak ja wychowujesz się na hasłach z serii „nigdy nie przestawaj marzyć" oraz całej gamie haseł nawołujących do ich spełniania, Twoje kategorie ulegają pewnej modyfikacji. Nie istnieje „czy", istnieje „kiedy". Takim „kiedy" w wieku 15 lat stał się dla mnie Meksyk.

Cancún, Meksyk

Nasza nietypowa przygoda zaczęła się dość niewinnie.

-Są tanie bilety do Meksyku – powiedział Leman, chyba nie do końca jeszcze zdając sobie sprawę z tego, do czego jestem zdolna, kiedy w moich uszach rozbrzmiewa to słowo.

Był listopad, a może grudzień, bo ja przecież nigdy nie pamiętam dat. W każdym razie pogoda za oknem stanowiła konkurencję dla tej wewnątrz mnie, jak przystało na leniwca przyzwyczajonego i uzależnionego od słońca w równym stopniu jak od czekolady.

Nie myślałam o tym, naprawdę. Z czystej, może nieco większej niż zwykle, ciekawości zapytałam o miejsce. Oczywiście, jak mogło być inaczej – Cancún, moje odwieczne, niewyobrażalnie wielkie marzenie. Wyostrzyłam wszystkie zmysły i przesunęłam się o milimetr do przodu – jaka cena? Brzmiało naprawdę dobrze. Nieświadomi, postawiliśmy kolejny krok i sprawdziliśmy pogodę. 25 stopni, pełne słońce. Przekręciło mi się coś w środku z zazdrości.

Po tym następuje ogromna czarna dziura w mojej głowie. Nie jestem w stanie sobie przypomnieć prędkości kolejnych wydarzeń ani naszego rozumowania. W moich wspomnieniach zaraz po pogodzie następuje jednocześnie kilka faktów – wybieranie terminu, szukanie hotelu i dzwonienie do mamy, żeby przysłała mi rzeczy.

Rany, moja mama jest już chyba przygotowana na wszystko, jeśli chodzi o mnie. No bo jak inaczej wytłumaczyć jej kompletny brak zdziwienia, kiedy pewnego wieczoru dzwonię ze słowami: „Mamo, lecimy do Meksyku. Wyślesz mi strój?”, na co ona ze spokojem pyta: „Który i gdzie leży?”. Ona już wie, że trafiło jej się stuknięte dziecko.

Kiedy teraz o tym myślę to tak naprawdę podziwiam samą siebie za natychmiastową gotowość poświęcenia wszystkich życiowych oszczędności na spontaniczny tydzień w Cancún. Nie, żeby to było coś wyjątkowego, ale raczej uważałam siebie za sknerę, mówiąc szczerze.

Te wszystkie wydarzenia, od pogody, przez pisanie do znajomych z Meksyku i przeliczanie, ile pieniędzy będziemy potrzebować aż do zamawiania biletów przypominały trochę realistyczny sen z elementami surrealizmu. Oboje w zasadzie nie zdawaliśmy sobie sprawy, co właśnie robimy. Moje życiowe marzenie zależało od jednego kliknięcia. Leman, Cancún i ja. No, i szampan, którego wygrałabym tuż po dotarciu na miejsce. 5 kwietnia 2013, qué hora es, Wrocław i dwa meksykańskie zakłady.

Nie wiem nawet, kiedy wybudziliśmy się z tego stanu. Nie pamiętam momentu, w którym zdaliśmy sobie sprawę, że nanosekundy dzieliły nas od wydania kilku tysięcy na tydzień na plaży. Ocknęliśmy się, spojrzeliśmy na siebie i już wiedzieliśmy, że ta wyprawa nie będzie miała miejsca. Co powiedzielibyśmy, gdyby nas zapytano o Meksyk? Jaki jest? Jakie miejsca zobaczyliśmy? Jak wygląda życie? Co jedliśmy? Jak wygląda stolica? Nasza odpowiedź byłaby, w naszych oczach, dość żałosna.

Dlatego planujemy nadal, bo oczywiście Meksyk jest tylko kwestią czasu. Wierzę, że kiedy po raz kolejny pojawią się tanie bilety, my będziemy mieli już gotową trasę, fundusze i spakowane plecaki, a szampan będzie się chłodził w jednym w przybrzeżnych barów.

M.

(źródło zdjęcia: http://www.dondeir.com/wp-content/uploads/2015/01/Cancun1.jpg)